Όλα ξεκινούν, όταν οι γονείς ανησυχούν ότι το παιδί τους έχει μετατραπεί σε ψυχοπαθή. Η μητέρα φαίνεται να εκφράζει μία απεγνωσμένη ανάγκη για αγάπη και συμπόνια, ενώ ο πατέρας μοιάζει πιο αιχμηρός και κάθετος. Η απόφασή του να αφήσουν τα πράγματα πιο χαλαρά όσον αφορά τη φροντίδα του προβληματικού παιδιού τους, οδηγεί σε μια  αλληλουχία ατυχών καταστάσεων, μέσα στις οποίες η οικογένεια κάνει όλες τις λάθος επιλογές. Η τραγικότητα και το χιούμορ εναλλάσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα γεμάτη παραδοξότητα. Ποιος είναι πραγματικά ψυχοπαθής;

Τι είναι η πείνα; Η επιθυμία για φαγητό, η ισχυρή μας ανάγκη για κάτι. Αναζητώντας την ετυμολογία της λεξης πείνα, οδηγήσαι στην αρχαία ελληνική λέξη πεῖνα που με την σειρά της σε πηγαίνει στο ουσιαστικό πενία, δηλαδή την φτώχεια, την στέρηση ή την έλλειψη των αναγκαίων αγαθών. Όλο το έργο βασίζεται στην έλλειψη. Δίολου τυχαίο ότι το έργο γράφτηκε το 2012, μέσα στην δύνη της οικονομικής κρίσης, αμέσως μετά την εποχή της λαιμαργίας και της πλαστής ευμάριας, του χρηματηστηρίου, των μπουζουκιών, των ολυμπιακών αγώνων. Γράφτηκε στα χρόνια της απότομης προσγείωσης και της απόλυτης φτωχοποιήσης ενός ολόκληρου λαού. Έτσι προκύπτει ο τίτλος του έργου. Άξονας λοιπόν η έλλειψη. Η έλλειψη όχι μόνο των υλικών αγαθών, αλλά και η έλλειψη αγάπης, φροντίδας που μας κάνει να τρώμε τις σάρκες μας. Η ελλέιψη που μας κάνει να τρώμε ο ένας τον άλλον.

Η παράσταση ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά